tag:blogger.com,1999:blog-9870016562367221222024-02-18T22:46:18.029-08:00მე არ ვგავარ ჩემს ნაწერებს...როცა სიტყვები საკუთარ თავში ვერ ეტევიან,
ადიდდებიან
და გადმოდიან ფეხადგმული მეტაფორები ცხოვრებაში...
სიტყვები მხოლოდ წიგნებში არ ცხოვრობენ,
გვატყუებენ ტექსტები,
ისინი მუდამ სხვაგან არიან...
შენ, რომელიც დაგტოვე ჩემს წიგნებში,
მოვდივარ და იქ აღარ მხვდები,
ჯერ კიდევ დაუწერელ წიგნში სახლდები...
ფეხდაფეხ მოგყვები და გახმოვანებ...
ფეხდაფეხ მომყვები და მშლი...
p.s
შენა ხარ საშლელი _
ასწორებ ჩემს შუბლზე ხაზებს და ნაოჭებს _
მაცინებ, მატირებ, მაღელვებ.... მაოცებ...ana ananohttp://www.blogger.com/profile/05723851520126875894noreply@blogger.comBlogger28125tag:blogger.com,1999:blog-987001656236722122.post-88867092736705661872014-01-08T07:16:00.001-08:002014-01-08T07:30:42.776-08:00ახლა.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi2gncBXOnwoGoZmfWe_DMhOPH_upfbzZ8txQhYdhvJ21l8hEhw4v3mJOenNv8Ip__jtMoePjJNmz3LhpEtHNiSa7rzv5yAVBHUIQbRmpSWiDDFA7xqwlN443mjgR6jo0R3S4JyZ13bIgc/s1600/1521210_243082509197792_1515358799_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi2gncBXOnwoGoZmfWe_DMhOPH_upfbzZ8txQhYdhvJ21l8hEhw4v3mJOenNv8Ip__jtMoePjJNmz3LhpEtHNiSa7rzv5yAVBHUIQbRmpSWiDDFA7xqwlN443mjgR6jo0R3S4JyZ13bIgc/s1600/1521210_243082509197792_1515358799_n.jpg" height="241" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://www.youtube.com/watch?v=iMhMcXppqcc&sns=fb" target="_blank">The National - I Need My Girl</a></div>
რაღაცები იცვლება და მგონი ამ რაღაცებთან ერთად მეც ვიცვლები.. ვაღიარებ, რომ კმაყოფილი ვარ ამით და საკუთარი თავითაც! არ მიყვარს ეს "მიჩვევა-გადაჩვევა" მაგრამ ყველას მაინც გვიწევს ამის გაკეთება ორჯერ, სამჯერ ან უფრო მეტჯერ! <br />
შეიცვალა რაღაცები, ვიღაცები.. ადამიანებიც მიდიან და მოდიან, მერე ისევ მიდიან და ისევ მოდიან.. ყველაფერი ერთ ადგილზე დიდი ხნით მაინც არ ჩერდება, მაგრამ მე პოზიტიურ რამეებს დიდხანს დავტოვებდი.<br />
სიმართლე რომ ვთქვა, ეს ერთგვარი ძრწოლა იყო და არის კიდეც, მაგრამ მინდა გადავლახო.. მინდა ისე გადავლახო, რომ შედეგი იმაზე კარგი დარჩეს, ვიდრე ველოდები და წარმომიდგენია. წარსული მაინც დაძვრება აქეთ-იქით, მაგრამ ჩემი შინაგანი მდგომარეობიდან (და არამარტო) დარწმუნებული ვარ, რომ ეს არაფერს შეცვლის.. პრინციპში, რომც შეცვალოს, მე არ შევცვლი. არაფრის მომცემია იმის ყურება, რაც ცივია, ან სულაც უმოქმედო. ჰოდა, მეც გადავწყვიტე, რომ ასეთი ფაქტებით თუ, რაც შეიძლება ამას ერქვას, არ დავინტერესდე. თუ არ ვცდები, რაღაც კარგისკენ მიდის ეს ერთფეროვანი ყოველდღიურობა.. მეც მივეხმარები ამ ყველაფერს გამრავალფეროვნების მიზნით, ახალი შეგრძნებებით და ინტერესებით.<br />
არ მაქვს სურვილი იმის, რომ ეს ყველაფერი ისე გამარტივდეს, როგორი მარტივიც თუნდაც რეალობაა... მინდა, რომ ყველაფერი იმაზე მეტი იყოს ან ვიყოთ, ვიდრე არის და ვიქნებით. ზოგადად, რაც მოულოდნელია, საინტერესოც და ამასთან ერთად უინტერესოც, კარგია.. ალბათ, ექსპრომტად მიღებული გადაწყვეტილებებით უნდა ფერადდებოდეს ის დღეები რომლებსაც, რა თქმა უნდა, მე დეტალურად დავიმახსოვრებ თავისი მუსიკით, ქუჩებით, ფერებით და სასიამოვნო სურნელით. არის სიახლეში რაღაც კარგი, ძალიან კარგი! მოვითხოვ, რომ ჩემი ახალი ინტერესები დიდხანს გაგრძელდეს, ან სულაც დროულად დასრულდეს თუ დასამთავრებელია, რომ რაღაც კარგი კიდევ დაიწყოს. that's all ))</div>
ana ananohttp://www.blogger.com/profile/05723851520126875894noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-987001656236722122.post-80326612196950578812013-07-29T16:25:00.002-07:002014-07-16T10:49:10.312-07:00Thoughts<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="color: white; font-family: lucida grande, tahoma, verdana, arial, sans-serif;"><span style="line-height: 18px;">It's going to be a great year, i think.. and i'm going to do everything what i can.. because all my wishes must come true.. not all, but half is possible.. so, i have to change my lifestyle, my opinion, some things from my character too.. main thing : erase fake ppl or fake friends from my life and see who will stay there for me... </span></span><br />
<span style="color: white; font-family: lucida grande, tahoma, verdana, arial, sans-serif;"><span style="line-height: 18px;">i want to try new things in my life i've chosen them already, it's going to be a great decision..and only important thing is - motivation.. because, good motivation is a half life-work.. let's see what will happen :))) oh, i love myself and my plans !</span></span><br />
<span style="color: white; font-family: lucida grande, tahoma, verdana, arial, sans-serif;"><span style="line-height: 18px;"><br /></span></span>
<span style="color: white; font-family: lucida grande, tahoma, verdana, arial, sans-serif;"><span style="line-height: 18px;">წავიდოდი მთასთან ახლოს სადმე, ან სულაც მთაში.. პატარა ხის სახლში. უცხო, მაგრამ საინტერესო ხალხთან ერთად.. ყველას თავისი ჰობი და გატაცება რომ აქვს და მხოლოდ "ჩამძორებულ" ცხოვრებაზე არ ფიქრობს თბილისში, ყველაფერი არ გაუკვირდება და, ასევე, შენი კარგი მსმენელიც იქნება.. მეც მოვუსმენდი მათ დიალოგებს, გავიგებდი ახალს და ამ ახალი ადამიანებითვე დავიტვირთავდი გონებას.. იმიტომ, რომ ძველი ყველა და ყველაფერი მომბეზრდა..that's not good.. ჰოდა, დილა რომ დაიწყება ჩაით, ტყის სიგრილით და მცენარეების სუნით, ახალი იდეებით, მომღიმარი ადამიანებით და იქ მყოფი ხალხის ინტერესით.. </span></span></div>
ana ananohttp://www.blogger.com/profile/05723851520126875894noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-987001656236722122.post-29395498852482996692013-07-08T13:13:00.003-07:002013-12-27T14:35:43.396-08:00მინდა ვცხოვრობდე ქალაქში, რომელშიც...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgrVt9H18x5jptjM_umXN8L3MX-a5VDeJc4aSjaodHOAJzoAjwVlmRB5J17bB2pMKAmUvLTiIay9eq3AnaqThyphenhyphenzSqCjokf_eWXuo6lNmrTIjvGa8RXCrju2G2PScODJjk1YGJ6NX1T7s1w/s1600/1001805_636480459703908_1324290484_n.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgrVt9H18x5jptjM_umXN8L3MX-a5VDeJc4aSjaodHOAJzoAjwVlmRB5J17bB2pMKAmUvLTiIay9eq3AnaqThyphenhyphenzSqCjokf_eWXuo6lNmrTIjvGa8RXCrju2G2PScODJjk1YGJ6NX1T7s1w/s400/1001805_636480459703908_1324290484_n.jpg" width="266" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<a href="http://www.youtube.com/watch?v=qLQQUTDhYSA" target="_blank">Stacey Kent and Jim Tomlinson - So Nice</a></div>
მინდა ვცხოვრობდე ქალაქში, რომელშიც შენ არ ხარ..<br />
ქალაქში, რომელშიც იქნება ძალიან ბევრი შენი "მე", მაგრამ არ მივესალმები არასდროს არცერთს..<br />
ქალაქი იქნება მხიარული.. მე უნდა მგავდეს.. პატარა, კომფორტული, ადვილად მისაგნები და უკან დასახევად ფიქრი არც კი უნდა გჭირდებოდეს.. ჩემთან ხშირად უნდა წვიმდეს.. აი, ისეთი წვიმით ყველაფერს რომ ასველებს და წვიმის სუნით გაჟღენთილ გარემოში ჩემს ნაფეხურებს დავტოვებ, რომელიც არ გამოჩნდება!<br />
მე ჩემი ორსართულიანი სახლიდან, ასევე, ყოველდღე ბევრ ნაბიჯებს ვდგამ.. მივდივარ იქამდე, სადაც სხეული კარგად გრძნობს თავს.. მერე უკან ვბრუნდები და პატარა უფერულ ოთახში ფერად გარემოს ვქმნი ჩემი მუსიკით და ჩაის ორთქლით.. <br />
[პიტნის სურნელი]<br />
<br />
<br />
დღეს, როცა არ ვიცი რა დღეა - ნაბიჯების დღეა.. სიულეტები თავის სურნელს ტოვებენ, მე მათ ამით ვარჩევ.. შენც მათში გარჩევ იმიტომ, რომ არასდროს დამავიწყდება სიტკბონარევი სურნელი, მაგრამ ნაბიჯებს უნდა გავყვე... აუცილებლად უნდა გავყვე, უკან ვერ დავიხევ.<br />
მივედი ჩემი პატარა ქალაქის პატარა ცენტრში, სადაც თითქმის ყველას აივანზე ყვავილებია.. ბევრი ფერადია.. მაგრამ უფერულებიც.<br />
ადამიანები ბევრს მოძრაობენ.. არ მინდა მოვისმინო ის, თუ რას საუბრობენ ისინი... ჩემი ფიქრების ხმაური მსიამოვნებს.. დღეს გადავწყვიტე, რომ არ ვესაუბრო არავის "მე-ს"...<br />
მარტოა ჩემში ჩემი "მე".. მიიღო გადაწყვეტილება, რომ დიდხანს იყოს ასე და ისწავლოს ახალი მოძრაობები, დაათვალიეროს უცხო სხეულების უცხო თითები, ეწვიოს ადგილებს, რომელიც არასდროს უნახავს და, ალბათ, არც აქვს სურვილი, რომ ნახოს.. მე არეულია.<br />
...<br />
მინდა, რომ ხშირად მოვუყვე ხოლმე ჩემი ფიქრები... ვესაუბრო ჩემს დიდ და ლამაზ ოცნებებზე... პატარა თითებით ჩაის მივართმევ.. სადმე ჩამოჯექი.. ოთახში შეშა ტკაცუნობს ბუხრიდან, მაგრამ....<br />
არა არ იმსახურებს. მე სხვა ვარ. ის სხვა.. ის მუქია, მე ფერადი. <br />
<div style="text-align: right;">
<span style="font-size: x-small;">No words can describe our feelings inside, that's why we have music..</span></div>
</div>
ana ananohttp://www.blogger.com/profile/05723851520126875894noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-987001656236722122.post-42873349144360118882013-06-08T20:45:00.001-07:002013-07-22T11:45:46.289-07:00#დილის ფიქრები<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<div style="text-align: center;">
<a href="http://www.youtube.com/watch?v=Mwx3RvDWvDM" target="_blank">Eddie Vedder - Guaranteed</a></div>
<br />
გადავიკარგე წერის სამყაროდან.. ცოტახანს ვესტუმრე და აი, რა გამახსენდა..<br />
მებედნიერება დღეები, თვალებს რომ ვხუჭავ კარგი ფაქტებით გაჟღენთილ რეალობაში აღმოვჩნდები ხოლმე.. სიმართლე გითხრათ, სულაც არ ვარ ბედნიერი, მაგრამ მებედნიერება!! არსებობენ ადამიანები, რომლებსაც ეს შეუძლიათ პატარ-პატარა ქმედებებით.. ადამიანები,რომლებიც გვტკენენ და გვახარებენ.. ადამიანი რომელიც....<br />
დილაა, ძალიან ადრე, ფანჯარა მაქვს ღია და როგორც ყოველთვის ნიავს სხეულით ვმსაპინძლობ.. წვიმის სუნი მოჰყვა თან და ამან კიდევ უფრო მიმიზიდა, ალბათ, იმაზე უკეთ ვიგრძნობ, ვიდრ აქამდე მიგრძვნია.. მიყვარს დილა, დილასაც ვუყვარვარ.. მაღვიძებს დილა, მაღვიძებს წვიმა.. მეც, რა თქმა უნდა, ვიღვიძებ და ვფიქრობ, ვფიქრობ, ბევრს ვფიქრობ ისეთი ფიქრებით, რომელსაც მოულოდნელი ღიმილი მოჰყვება ხოლმე სახეზე..<br />
არის რაღაცები, რაც მნიშვნელოვანია.. იმაზე მნიშვნელოვანი ვიდრე წარმოგვიდგენია.. მინდა ყველაფერი ვუთხრა, მოვუყვე, გავუზიარო... ვიყო გულახდილი, მინდა დალიოს ჩემი პატარა თითებით მირთმეული ტკბილზედ ტკბილი ჩაი.. ორცხობილაც დააყოლოს და სასიამოვნო მუსიკის ფონზე ვუყუროთ ცას დიდი ხნით! მინდა გრძელდებოდეს ის პატარა მომენტები დაუსრულებლად, რადგან რაც გულით გინდა, არასდროს გბერზდება... მინდა ვიღიმო, სულ ვიღიმო, ვბრწყინავდე და ვხარობდე! შენ ზოგჯერ ჩემი ღიმილი ხარ, მაგრამ ის ქაოსი, რომელშიც დღეს ახლა ყველანი ვართ, და ჩვენც გვიწევს ყოფნა, არ მაძლევს საშუალებას რაღაც-რაღაცების გაანალიზების, გაცნობიერების და დალაგების.. მინდა გავაკეთო აქამდე გაუკეთებელი, მინდა ვცადო, რომ აღარ ვიყო გამოუცდელი.. მინდა ვიყო უბრალოდ იმაზე მეტი, ვიდრე ვარ...<br />
მიყვარს, მიყვარს სითბო სიტკბოს არომატით, ტკბილი სურნელით და ნელთბილი ემოციებით.. მიყვარს, ის, რომ შენ მომეცი ამაზე ფიქრის საშუალებასდა არ მიყვარს ისიც, რომ ზოგჯერ ამ ფიქრებს უწევთ ქაოსში ყოფნა.. ყველაფერს დავაბინავებდი დიდი სიამოვნებით იმდენად მყუდროდ და კომფორტულად, ვიდრე წარმომიდგენია..<br />
ახმაურდა გარემო... მე წავედი..</div>
ana ananohttp://www.blogger.com/profile/05723851520126875894noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-987001656236722122.post-70159304565499528352013-04-28T00:40:00.001-07:002013-10-19T04:47:10.050-07:00#ჩემიპროტესტი<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div style="text-align: center;">
<br />
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=sy3lJIxyZ60" target="_blank">Bon Iver - Blindsided</a></div>
დღესდღეობით ვუყურებ ადამიანებს და ვხვდები, რომ არანაირი პროტესტის გრძნობა არ გააჩნიათ. ყველა იმას იტანს, რასაც ღებულობს.. არანაირი მოთხოვნილება იმისა, რომ მიიღონ უფრო მეტი.. თუნდაც იმაზე მეტი, რასაც იმსახურებენ.. უმოქმედო, ადვილი წარმატების მქონე უპრინციპო საქმოსნები!<br />
მე, მაგალითად, არ შემიძლია შევეგუო იმას, რაც "ჩემში" არ არის, ან სულაც "ჩემი" არაა.. არ წავალ დათმობაზე, არ გავიღიმებ მიუხედავად იმისა, რომ არ მეღიმება და არ ვაპატიებ კიდევ იქიდან გამომდინარე, თუ არ ეპატიება.. ამას ვუყურებ ეს დღეებია და ვაპტოტესტებ..!<br />
არ ცდილობენ ადამიანები იმის შეცვლას, რაც არ მოსწონთ.. უბრალოდ უჩუმდებიან იმ რეალობას, რომელშიც თავი აქვთ გაყოფილი.. მე ეს არ მესმის !<br />
არ მომწონს - ვიტყვი, არ მესიამოვნება - ვაგრძნობინებ.. რაღაც მარტივი პრინციპია.. არ მგონია და ვერ დვაიჯერებ იმას, რომ ადამიანს შეიძლება ისე ძალიან არ აინტერესებდეს ეს ყველაფერი, რომ უბრალოდ ურეაქციოდ გაატაროს ყოველივე.<br />
ასეთ დროს არ ჩანს არანაირი შინაგანი სიძლიერე, სირთულეების დასაძლევად შემუშავებული სტრატეგიები, ან უბრალოდ მარტივი მიზნები. უმოტივაციოდ შექმნილი ერი ვართ "საუკეთესო ან უკეთესი" მომავლის იმედით, რომელსაც უმოქმედოდ ველოდებით!</div>
ana ananohttp://www.blogger.com/profile/05723851520126875894noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-987001656236722122.post-33706838365465776492013-04-12T21:03:00.002-07:002013-04-12T21:05:07.269-07:00ანაა...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: center;">
<a href="http://youtu.be/CtuXryfkJWk" target="_blank">Happy birthday to you, Anaa... :))))))))))</a></div>
ანნ.. ანნ... <3 მომილოცავს ! მინდა, რომ სულ ბედნიერი იყო.. აი, მე რომ გავბედნიერდები ხოლმე და აღარ ვიცი რას ვაკეთებ, იმაზე 10-ჯერ მეტად !<br />
მალე 1 წელი გახდება, რაც გიცნობ.. ჰოდა, ჩვენ უკვე ბევრი რამ მოვასწარით ერთად.. ^_^ (კოჯორი, ბათუმი) არც თბილისში ვაკლებდით სეირნობებს..<br />
დიდ ფანჯრებს ვეძებდით სასაუბროდ.. :) ზოგჯერ კარგად კარგი ემოციებით, ზოგჯერ კი პირიქით... :) იმდენი, რამდენიც შენ იცი, სავარაუდოდ, არავისთვის მითქვამს.. და ისე არც არავის "მოუსმენია" და გაუგია ჩემთვის, როგორც შენ.. :) როგორ სმენა/გაგებასაც ვგულისხმობ ეს კარგად იცი... <br />
მამხსნევებდა ყოველთვის შენი სიტყვები, როცა ეს ძალიან მჭირდებოდა.. როცა თავს ყველაზე სუსტად ვგრძნობდი სულ მეუბნებოდი, რომ ძალიან მაგარი ვიყავი, შევძლებდი იმას, რასაც ვთვლიდი, რომ ვერ გავაკეთებდი... :) ზოგი ჭირი მარგებელია-თქო ვიძახდი სულ შენი გაცნობის მერე და ვიტყვი, რომ მართლა მარგო იმ ჭირმა.. :* შენ ჩემს დაბადების დღეზე პირველად მნახე.. მე, ალბათ, უკვე მეათასედ.. ჰოდა, ეს დღე მინდა, რომ ლამაზი იყოს შენთვის და ყოველთვის გახსოვდეს.. ისე, საოცნბო ბევრი არაფერი დაგრჩა ამ ეტაპისთვის და იმ ყველა ოცნებას გაიფრთხილდი, რაც უკვე აგიხდა, ან უნდა აგიხდეს.. მინდა ბევრი რამ დავწერო, მაგრამ სიტყვებს თავს ვერ ვუყრი.. შენც კარგად იცი ყველაფერი, რისი აქ დაწერაც შემიძლია.. განსაკუთრებით კი ჩემი დამოკიდებულება შენს მიმართ.. :)<br />
მახსოვს ის თბილ-ტკბილი დღეები რომ დავასრულე როგორ გიყოფდი ემოციებს, მოგონებებს, ფიქრებს და არარსებულ ფაქტებს.. და ამ ყველაფერს ისევ ისე ემოციურად ღებულობდი, როგორც მე გადმოგცემდი.. ყველაზე კარგად გესმოდა ყველაზე ცუდის დროს.. მაგრამ ამ დრომ ჩაიარა.. :) ყველაფერი იწყება.. ზუსტად ახლა, როცა რაღაც ცუდი უნდა დამთავრდეს ან დამთავრდა, საუკეთესო ეტაპია სიახლის დასაწყებად..ჰოდა, მე ამ სიახლეებს დასასრულის გარეშე გისურვებ! ზოგჯერ უხასიათოც მინდა იყო.. დიდ ფანჯრებს ფასთ ფუდებში უფრო კარგად მოვუხდებით.. ^_^ მომღიმარიც.. გახარებულიც.. :) იმედია "სწავლა" ხელს არ შეგიშლის ამ ყოველივეში.. (მაინც რავიცი) :D<br />
გილოცავ, გილოცავ და კიდევ ერთხელ გილოცავ.. ვიმედოვნებ, რომ უფრო ბევრჯერ და ბევჯერ მომიწევს კიდევ შენთვის ამ დღის მოლოცვა.. :) Have a wonderful year of happiness.. ჩვენთან.. შენს კარგ მეგობრებთან და გამორჩეულ ადგილას მყოფ პიროვნებასთან ერთად..! On your birthday you are wished all that you hope for, all that you dream of, all that makes you happy. On your special day I wish you to pick some flowers, have some tea, and spend your time leisurely. I wish you to celebrate all the wonderful things that make you so special, not just on your special day, but on every day of the year! I LOVE YOU ! :) <3</div>
ana ananohttp://www.blogger.com/profile/05723851520126875894noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-987001656236722122.post-45604562070974990962013-02-24T09:27:00.004-08:002013-10-19T04:55:57.937-07:00idk<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<div style="text-align: center;">
<a href="http://youtu.be/ZsWCFgV4SgY" target="_blank">Above & Beyond: Small Moments Like These</a></div>
ოცნებები გამომელია..<br />
აღარაფერი დამრჩა, არადა იმდენია.. <br />
ვეღარ ვოცნებობ ისე ტკბილად, ისეთი ემოციებით, ისეთი განწყობით, როგორც აქამდე.. თქვენთვის ვიტყვი, რომ ვერ ვხვდები რატომ, მაგრამ აქვე იმასაც დავამატებ, რომ კარგად ვიცი მიზეზი. ალბათ, საჭიროა გამოუვალ სიტუაციებში ყოფნა, რომ უფრო და უფრო იფიქრო, მტკინვეულად ან სულაც პირიქით, რომ ისწავლო ახალი გზები, ან დაგავიწყდეს უკვე მოძველებული, სადაც ყველაფერი კარგავს იმ მნიშვნელობას ,რომელსაც აქამდე სასწაული სისწრაფით იძენდა..<br />
სიმართლე რომ გითხრათ, ჩემი ცხოვრების ამ ეტაპითაც უკმაყოფილო ვარ. ნუ, ეს რომ, ზოგადად, ასეა, რა თქმა უნდა, ყველა ვწუწუნებთ, მაგრამ ამ შემთხვევაში საოცარი დაუკმაყოფილებლობის გრძნობა მაქვს, რაც ვიცი რითიც უნდა შევავსო, მაგრამ საქმე ისაა, რომ ეს მარტო მე ვიცი..<br />
რაღაც ახალი მინდა შევიგრძნო, ან თუნდაც ძველი მოდერნიზებული ფორმით.. მიხარია სხვისი ოცნებები, ხოლო ჩემი არც იძვრის და არც მოქმედებს.. ლამაზია სხვისი ოცნებები, ჩემიც ფერადია, მაგრამ უმოქმედო.. მშურს სხვისი ოცნებების, მაგრამ უკეთესი მე მაქვს ისევ უმოქმედო..<br />
მინდა ახალი სიტყვა, სითბო და ტკბილი სურნელი.. ახალი ფურცლები მასთან ერთადვე შეძენილი კალმით, საიდანაც დავიწყებ ახალ ცხოვრებას, ჩამოვწერ წესებს, დავთვლი ოცნებებს, მეყვარება, მეხარება.. ცოტა მძაფრად, მაგრამ ტკბილად.<br />
<br />
თვალებს დავხუჭავ და გაქრები.. :)<br />
<br />
<br /></div>
ana ananohttp://www.blogger.com/profile/05723851520126875894noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-987001656236722122.post-49821810858937378622013-01-26T08:26:00.001-08:002013-10-19T04:56:25.112-07:00ესს....<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<div style="text-align: center;">
<a href="http://youtu.be/9yQTGyYg0_E" target="_blank">Angus & Julia Stone - Devil's Tears</a></div>
<br />
შენ მკითხე :<br />
- ახლა რა გინდა ყველაზე მეტად?<br />
მე: ალბათ, უფრო ის, რასაც შენ მომიფიქრებ..<br />
ის: ეგ როგორ?<br />
მე: ჩვეულებრივ..<br />
(შენ გაჩუმდი და ისევ მე დაგიმატე როგორც ყოველთვის რომ..)<br />
მე: რაიმე ისეთი, რაც არასდროს დამავიწყდება.. ყველაზე განსაკუთრებულად, ყველაზე თბილი და კიდევ უფრო ტკბილი...<br />
<br />
დიალოგი გაგრძელდა იმაზე საუბრით და იმის გაგებით, თუ რას მოვითხოვდი, მაგრამ ყველაფერი მალევე დასრულდა..<br />
გავიდა ერთი დღე, ერთს მეორე მოჰყვა, მეორეს მესამე და დაიკარგა...<br />
არ დამწყდა გული, მივეჩვიე ამას და.. უბრალოდ დროს ველოდებოდი... ასეთი დღეები ყველაზე "ფიქრიანია" . . ვერ ისვენებ, ფიქრობ ძალიან ბევრს.. ინტერესი და ფიქრი ისე ირევა ერთმანეთში, რომ ვეღარ ხვდები საით წახვიდე.. ამ დროს უბრალოდ უნდა გაჩერდე, ან დაელოდო..<br />
<br />
ხან წვიმდა, ხან მზე იყო.. დღეები უბრალოდ გადიოდა.. ზოგჯერ ჩანდი, ზოგჯერ არა...<br />
___________<br />
"მირეკავ"<br />
მე: ჰო..<br />
შენ: სად ხარ?<br />
მე: სახლში მივდივარ..<br />
შენ: შეგიძლია მნახო?<br />
მე: არ ვიცი, ალბათ, თუ მოვახერხებ.. გვიანია უკვე<br />
შენ: მოიფიქრე რამე, შეეცადე აუცილებლად..<br />
მე: რამე ხდება?<br />
შენ: უბრალოდ მინდა, რომ მნახო.. გელოდები.<br />
მე: შევეცდები, დაგირეკავ.<br />
....<br />
მივედი და არცერთ ზარს არ პასუხობს.. გავბრაზდი, რა თქმა უნდა, ძალიან გავბრაზდი.. დავჯდექი და ვფიქრობდი რა სულელი ვარ-თქო..და რეკავს..<br />
ის: კიბეებზე ამოდი..<br />
მე: რატო? სად ხარ? რა ხდება?<br />
ის: დამიჯერე და ამოდი..<br />
მე: შენ ჩამოდი, არ ვიცი რას ამბობ და არც ის ვიცი სად ავიდე..<br />
ის: ჩემი სადარბაზოს კიბეს ბოლომდე ამოუყევი და ზემოთ მნახავ.<br />
მე: ?<br />
<br />
მივდივარ და ცოტა მეშინია, არ ვიცი რა ხდება, არც მიხსნის და თავში ათასი რამ მიტრიალებს..<br />
მობილურზე შეტყობინება : მოდი, გელოდები..<br />
ავედი და დამხვდა ბოლო კიბის თავში, რატომ იღიმოდა არ ვიცოდი.. ათასი შეკითხვა დავუსვი სანამ ბოლო 10 საფეხური ავიარე და ყველა უპასუხოდ..<br />
ცხრა.. ათი.. მოვიდა და ჩამეხუტა.. მე ისევ ვცდილობდი პასუხის გაგებას და თვალები დამახუჭინა.. მითხრა, რომ უბრალოდ გავყოლოდი მას და საშიში არაფერი იქნებოდა.. ვერ ვხედავდი სად მივდიოდი და სად მივყავდი.. ჰაერი ვიგრძენი და მივხვდი, რომ გარეთ ვიყავით, მაგრამ ეს არ იყო მიწაზე.. მუსიკის ხმა გავიგე.. იმ მშვიდი მუსიკის, რომელიც ყველაზე ტკბილია ყველაზე თბილის დროს.... ჩუმად მივყვებოდი და ველოდებოდი მის სიტყვებს.. მითხრა გაახილეო და წინ იდგა...<br />
<br />
გავჩუმდი, არ ვიცოდი რა მეთქვა და ამ მდგომარეობაში ვათვალიერებდი გარემოს.. ეს იყო ყველაზე საოცარი, ყველაზე სასიამოვნო და ყველაფერი რაც ასეთ სიტუაციას შეეფერება.. ან უნდა შეუფერო..<br />
ჩვენ ვიყავით სახურავზე, რომელიც ზუსტად ისეთი იყო, როგორიც ჩემს ოცნებაში.. ყველაფერი იყო საოცრად მყუდრო.. 'კომფორტული' ზედმეტია ამისთვის..ერთი სიტყვით ვერ ვასახელებ... თქვენი თვალით უნდა ნახოთ..<br />
შენ იღიმოდი, რაც მე უფრო მათბობდა.. იქ ციოდა.. ჩაის სუნი მეცა, ის იმ დროს ისეთი არომატული იყო, როგორც არასდროს..<br />
ის: შაქარი რამდენი?<br />
მე : ორი.. ხელით ვაჩვენე..<br />
მე ისევ ვიდექი და გაოცებული ვიყავი ყველაფრით.. ღამე იყო, მაგრამ საოცრად ნათელი მთვარის შუქით.. რამდენიმე წუთი გაშტერებული ცას ვუყურებდი და მიხაროდა... მიხაროდა ის, რომ ზუსტად ამ დღეს, ამ დროს და ამ წამს დაემთხვა ცა.. ასეთი ლამაზი... დიდი მთვარით და გადაჭედილი ვარსკვლავებით..<br />
მითხრა მოდი დაჯექიო და პლედზე დავჯექი.. ჯერ კიდევ ხმა არ მქონდა ამოღებული, მაგრამ, ალბათ, ყველაფერს ხვდებოდა თვალები ისე მიბრწყინავდა.. ჩაი მომაწოდა და ის ყველაზე გემრიელი ნაზუქი, რომელსაც ვნატრულობდი... მუსიკა არ ჩერდებოდა, მთავრდებოდა და იწყებოდა ახლიდან, არც გვბერზდებოდა.. ცოტახანი ვუყურებდი მას და მივხვდი, რომ რაღაც უნდა მეთქვა.. ვცდილობდი ეს მყუდროება არ დამერღვია ჩემი სიტყვებით..ან ვცდილობდი მეპოვნა შესაბამისი სიტყვათა მყარი შეთანხმებები, რომლებიც იმას აღწერდა რასაც ვგრძნობდი..<br />
ამის სანაცვლოდ ლოყაზე ვაკოცე.. ეს იყო ყველაზე ტკბილი, ყველაზე თბილი იმ კოცნებს შორის, რომელიც ოდესმე ყოფილა...<br />
იღიმოდა და ვივსებოდი მისი ღიმილით... კუთხეში იყო უცნაური ფორმის, მაგრამ ძალიან ლამაზი სანთლები, რაც მეხმარებოდა მთვარის შუქთან ერთად მისი სახის უკეთ დანახვაში... ვაპირებდი მეკითხა სად იყო, რატომ მე.. ეს ყველაფერი, ან მინდოდა მიმეღო რაიმე, რაც ცოტა ხნით ისევ გამაჩუმებდა და აღარ მოუწევდა ჩემი მოსაბეზრებელი კითხვების მოსმენა.. გაეცინა და ჩამეხუტა.. "ზოგჯერ დრო გვჭირდება და მარტო ყოფნა იმის გასაცნობიერებლად, რომ გავიგოთ რა გვინდა და რა გავაკეთოთო..." მეც სათქმელი არაფერი დამიტოვა თავისი მოკლე წინადადებით..<br />
მუსიკა გველაპარაკებოდა თავისი ტექსტებით, ცა ჩვენს გარშემო იყო.. მე მის მხარზე მედო თავი, ყელთან ახლოს, მის ტკბილ სურნელში, მის სითბოში.. მისი სუნქვა იმ მომენტში ყველაფერი იყო ჩემთვის...<br />
ჩანდა თითქოს უბრალო, მაგრამ ეს უბრალოება ისე აიდეალურებდა იმ ყოველივეს, რომ საკმარისზე მეტი იყო...!<br />
ბედნიერი ვიყავი ვბრწყინავდი..<br />
მიხაროდა..<br />
ვ-ხარობდი...<br />
გ-ხარობდი..<br />
მეფერებოდი ჩემს პატარა სახეზე შენი გრძელი, ლამაზი თითებით და თბილი დიალოგებით.. არ მინდოდა დრო გასულიყო... არც იქით, არც აქეთ.. არც იმ მომენტის გარეთ.. არაფერზე მეფიქრებოდა.. არაფერი მინდოდა, იმით ვტკბებოდი, სადაც ვიყავი.. მე და შენ :)</div>
ana ananohttp://www.blogger.com/profile/05723851520126875894noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-987001656236722122.post-49014836512381300782013-01-21T15:22:00.000-08:002013-10-19T04:57:00.161-07:00ტვინგაყინული წარსულს ჩაბღაუჭებული ქართველი ერი<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<br />
კომუნისტური წყობა მარად და ყოველთვის "ჩვენეულების" გონება-ცნობიერებაში !<br />
<br />
როდის მივეჩვევით ეს ქართველი ხალხი, რომ მორჩაააააა..!!!! წარსული ჩაბარდა წარსულს და საჭიროა ვიცხოვროთ აწმყოთი.. ! აწმყოს უნდა შეეგუო იმ სიახლეებით, რომელიც მოჰყვა მას და არ იყო დამოკიდებული წარსულიდან მოთრეული დამახინჯებული და ვიღაცების შეძახილებით დაპროგრამებული ადამიანების გონებით მიერ შექმნილ წესებზე და ჩვეულებებზე! მე, მაგალითად, მიყვარს თავისუფლება ზომიერების გარფლებში და არა ჩარჩოზე დალპობა, რასაც დღევანდელი ახალგაზრდობა-ც უკვე ვაკეთებთ.. რა ჩვენი ბრალია, მშობლებიდან ვართ ამას მიჩვეული... თითქოს ისეთ დროში ცოხვრობდნენ ისინი, რომ ყველას და ყველაფერს ყურადღება ექცეოდა, მაგრამ რომ ვუყურებ ჩვენ უფრო ვართ ჩვენი გონებით "დაკომუნისტურებულები" ვიდრე ისინი !!!<br />
<br />
შევეჩვიოთ იმას, რომ ხალხის აზრით თუ ვიცხოვრებთ "ვერ ვიცხოვრებთ" ამას ცხოვრება არ ჰქვია, როცა სულსაც კი მათ ვანდობთ.. რატო? როცა შეგიძლია საკუთარი კეთილდღეობისთვის ისე იცხოვრო, რომ არ აქცევდე ამ უმნიშვნელო დეტალებს ყურადღებას.. ყველაფერი საჭიროა შესაბამისი დოზით, რა თქმა უნდა, მაგრამ ასე?? ასე?? სულ ტალახში და სიბინძურეში ?! მარტივია, ძალიან მარტივი რომ ადგე და შედგე წიხლით ამ ყოველივეზე.. დაანგრიო ეს სტერეოტიპები და იცხოვრო რაღაც სიახლით.. ისეთით, რაც სხვებისთვის მისაბაძი იქნება.. უკეთესი რეალობისთვის, ადამიანობის უკეთ გაგებისთვის და ცნობიერების ჩამოყალიბებისთვის.. ძალიან ტვინგაყინული ერი რომ ვართ ეს ერთი, მაგრამ გაყინული წარსული უფრო გვყინავს და არავინ ფიქრობს "მოქმედებას".. ჰო, ჰო.. ამდენს გვაწვდის ქართული ლიტერატურა, ამდენს გვიჩიჩინებდა თუნდაც ილია და ვინმეს რამე შესდიოდა თავში? აუცილებელია, ალბათ, ადამიანი გადატყდე შუაზე რაიმეს რომ მიეპყროს სხვების ყურადღება, მაგრამ არც გადატყდომა და არც აწყობა უშველის ჩვენს გაუფერულებულ და გამხმარი წინაპრების გონებით ჩამოყალიბებულ მსოფლმხედველობას.. !!!<br />
<br />
საწუწუნო არასდროს გველეოდა ქართველ ხალხს და ჰაერზე რომ არაფერი კეთდებოდა ეს ყოველთვის ვიცოდით, მაგრამ რას ველოდებოდით? აი, მე.. ამ ასაკში ვფიქრობ ძალიან ბევრ ისეთ საკითზე ჩემზე მეტად გონებაგახსნილს და ჩამოყალიბებულს რომ არ აწუხებბს.. ვერ დავიბრალებ მე "განსხვავებულობისკენ ვილტვი-თქო" მაგრამ არ შეგვიძლია დავივიწყოთ წარსული, რომელიც უკან გვათრევს... "გვითრევს" უკეთესი იქნებოდა !! აწმყო მომავალს შობს.. დიახ, არის შობილი წარსულის, მაგრამ ყველამ ვიცით ეს წარსული როგორია.. ყველა წუხს, წუწუნებს, წუწუნებს და არ მოქმედებს.. ასე რომ, ჩამოვყალიბდეთ.. არ გვაწყენდა.. საკუთარ ცხოვრებას მივხედოთ საკუთარი თავებისთვის და არა სხვების შეხედულებებით აწყობილი ქმედებებით. უბრალოდ ვაკეთოთ ის, რაც გულით გვინდა და არ ვიფიქროთ იმ მომენტში გარშემომყოფზე.. ამ შემთხვევაში უცხო პიროვნებებს ვგულისმხობ, რომელზეც მოქმედებს რატომღაც ჩვენი თითოეული ნაბიჯი, როცა საქმე საქმეზე რომ მიდგეს საპირისპიროდ აზროვნებენ.. ეს თავისუფლად მეტყველებს ყველაფერზე !! <br />
<br />
საქართველოს და ქართველი ერის სულიერი, ფიზიკური სტაგნაციიდან გამოსაყვანად საჭიროა ალბათ, მძლავრი (ნუ ჩვენთვის ყველაზე ძლიერი) და თანაც "მოდერნიზებული" მსოფლმხედველობა !!! ეს ქვეყანა ამის გარეშე ვერასდროს ვერ განვითარდება სწორი გზით თავისივე პატარ-პატარა დაპროგრამებული, გონებაგათიშული, ჩაშავებული, უმოქმედო "ადამიანებით" !!</div>
ana ananohttp://www.blogger.com/profile/05723851520126875894noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-987001656236722122.post-6940719692408181202013-01-13T09:14:00.000-08:002013-07-30T13:52:24.663-07:00ისევ ფიქრი..<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<div style="text-align: center;">
<div style="text-align: left;">
<div style="text-align: center;">
<a href="http://www.youtube.com/watch?v=vG16V1OAwMI" target="_blank">Glenn Miller - Blue Moon</a></div>
</div>
</div>
<div style="text-align: center;">
<div style="text-align: left;">
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
</div>
<div style="text-align: left;">
დიდი ხანია არსად გავსულვარ.. ამ გასვლაში, რა თქმა უნდა, მარტო ყოფნას ვგულისხმობ საკუთარ თავთან და ფიქრებთან.. მინდოდა ის გამეკეთებინა, რასაც აქამდე ვაკეთებდი.. არ მბეზრდებოდა არცერთი ნაბიჯი და არცერთი ფიქრი, არცერთი გზა, მიუხედავად იმისა, რომ ეს ყველაფერი არც თუ ისე მარტივი იყო.. დამიჯერეთ, რომ რთული იყო..ძალიან!</div>
<div style="text-align: left;">
არ მიყვარს ხანდახან როცა მზეა.. მზეს თავისი ადგილი აქვს, მაგრამ ამ სეზონზე არ მსიამოვნებს ზოგჯერ მისი სტუმრობა.. ჰოდა, სწორედ დღეს რომ ჩაიმალა მაშინ მომინდა მარტო ყოფნა, იმ გზას გავყოლოდი, რომელსაც ხშირად მივუყვებოდი და ვმშვიდდებოდი.. სამწუხაროდ ეს ვერ მოხერხდა, მაგრამ რაღაც მომენტში მომიწია გარეთ გასვლა და ზუსტად ის 5-10 წუთი გადავაქციე (უფრო სწორედ შევეცადე,რომ გადამექცია) იმ დროდ, რა დროც მჭირდებოდა იმისთვის, რომ მესუნთქა..მარტოს, ჩემთვის.. ჩემი მუსიკით და აწ უკვე ბევრჯერ ნაფიქრი ფიქრებით..</div>
<div style="text-align: left;">
დაღამდა და ცას რომ ავხედე გამეღიმა.. ვარსკვლავები იყო.. ერთი განსაკუთრებით ანათებდა და დამყურებდა თავზე.. არ ვიცი, ალბათ, რამის თქმა უნდოდა, მაგრამ დრო არ მქონდა მოსმენის.. დრო არ მქონდა იმის, რომ დავმჯდარიყავი და დიდხანს მეყურა.. სამაგიეროდ, გონებაში გაჩნდა ფიქრები,რომლის განხორციელებაც მომინდა.. მინდოდა სითბო, ამაღლებული ადგლი, თბილი პლედი, ჩაი თერმოსით, ნაქსოვი სამოსი და "თბილი" გარემო ტკბილი დიალოგებით...მინდოდა მელაპარაკა ბევრი, მომეყოლა მისთვის უკვე მობეზრებული ან ბევრჯერ მოსმენილი ამბები.. გამემხილა ახალი ფიქრები და წარმოდგენები.. წამეკითხა "ჩემი ჩანაწერები," თუნდაც მარტოს შემესრულებინა ეს როლი მაინც.. მინდოდა მესამოვნებინა ადამიანი იმით, რაც შემიძლია გადმოვცე და აღვბეჭდო.. და ასე დაღლამდე..</div>
<div style="text-align: left;">
ჩემი ფიქრები ახლა ტკბილია.. თითოეული სიტყვაც კი ცვლის მათ გემოვნებას.. ამჟამად ასე მოხდა.. არ მიყვარს, მართლა არ მიყვარს ჩემი ასეთი მდგომარეობა.. იმიტომ, რომ არაფრისმომცემია... იმიტომ, რომ უაზროდ ვარ ჩაძირული ამ ტალღებში, გამოსვლასაც კი არ ვცდილობ..ის წუთიერ ტკბობა მირჩევნია, ალბათ, იმ მარადიულ ერთფეროვნებას.. მაგრამ ყველაფერს აქვს დრო, შეხედულება, გახსენება, დავიწყება.... </div>
<div style="text-align: left;">
იმედია, სამომავლო რეალობა აბსოლუტურად შეცვლის "ამ აწმყო რეალობას" და დაველოდები მეც ამას... ისევ ასე, ისევ ბევრი ფიქრებით...</div>
</div>
<br /></div>
ana ananohttp://www.blogger.com/profile/05723851520126875894noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-987001656236722122.post-19141874913779123992012-12-30T00:58:00.002-08:002012-12-30T01:10:12.982-08:00დიალოგი..<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-f3UTyI4iZRA/UOACGCz6zpI/AAAAAAAAAqI/WW2CUzbaunc/s1600/2012-10-22_074514.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="http://4.bp.blogspot.com/-f3UTyI4iZRA/UOACGCz6zpI/AAAAAAAAAqI/WW2CUzbaunc/s320/2012-10-22_074514.png" width="310" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<a href="http://youtu.be/rwMOpCLPyog" target="_blank">David Gray - Be Mine</a><br />
"თექვსმეტი"<br />
<div style="text-align: left;">
ის: იცი თმა როგორ გიხდება?<br />
მე: ჰოო? მართლა მიხდება?<br />
ის: კი, ძალიან მომწონს..<br />
მე: აუ, რა კარგია..<br />
ის: იცი, შენზე მეტადაც კი მომწონს..<br />
მე: აუ, მიხარია..<br />
ის: აღარასდროს გაიზარდო..<br />
მე: არ მეგონა ასე თუ მომიხდებოდა..<br />
ის: რა ტკბილი ხარ<br />
მე: უსიტყვოდ..<br />
ის: მოდი აქ<br />
მე: არა..<br />
ის: მოდი აქ-თქო.<br />
მე: არა!<br />
ის: მეტჯერ აღარ გეტყვი..<br />
.....<br />
ის: ეს ნიკაპი ჩემია.. (კოცნა)<br />
მე: (რა ტკბილი სუნი აქვს..)<br />
ის: შენც ჩემი ხარ..<br />
მე: (რა თბილია მისი კანიც..)<br />
ის: ვაიმე, ვაიმე...<br />
მე: ღიმილი, ისევ კოცნა..<br />
ის: შენ ჰომ ვერ წარმოიდგენ რა ძალიან მაგარია!<br />
მე: ისევ ტკბილი კოცნა..<br />
<br /></div>
</div>
</div>
ana ananohttp://www.blogger.com/profile/05723851520126875894noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-987001656236722122.post-14289233450787764352012-11-16T11:02:00.003-08:002013-10-19T05:02:25.302-07:00დავთმობ ყველაფერს..<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div style="text-align: center;">
<a href="http://www.youtube.com/watch?v=-uZlvKXnYU4&feature=related" target="_blank">Nouvelle Vague - In a manner of speaking</a></div>
ალბათ, პატარა დროითი რღვევაც დიდ აუცილებლობას წარმოადგენს ადამიანის ცხოვრებაში იმის გასაცნობიერებლად, თუ რა გვინდა, რას გავაკეთებთ, ან რისი სურვილი გქვონდა, რომ გაგვეკეთებინა. უფრო ჩამოყალიბებულს გვხდის, ცნობიერებას ცვლის და ახალი შემართებით ვიწყებთ იმას, რაც ძველი შესაძლებლობებით არ შეგვეძლო. მგონია, რომ წარსულში ვბრუნდები. თითქოს იქ ვარ, იმ რეალობაში, რომელიც იწყებოდა და ვერ გეტყვით, რომ დასრულდა. თითქოს მესმის და თან არ მესმის რა ხდება. არც გაურკვევლობას დავაბრალებ ამას იმიტომ, რომ არ ვიცი. არც მინდა ამით დვაინტერესდე და ფაქტებს ჩავეძიო. ზედაპირულად ვტკბები არარსებული რეალობით.<br />
მომენტალურად მიჩნდება სურვილი მოვწყდე გარემოს შევიქმნა ამ რეალურ სამყაროში ისეთი არარეალური გარემო, სადაც მარტო ვარ, სადაც ვფიქრობ ისე, რომ ყველგან ხარ. დღეს ვლაპარაკობდი, სიტყვებს სიტყვებს ვაყოლებდი და იმ აზრამდე მივედი, რომ მოავალს ახლებურად უნდა მოვეპყრო. აწმყოზე არც მიფიქრია, მხოლოდ დღევანდელზე შემიძლია ვიფიქრო რეალურად და "ხვალ" უკვე ჩემია.. არ აქვს მნიშვნელობა როგორ და რა ფორმით.<br />
დავთმობ სიტყვებს, დავთმობ მოგონებებს, დავთმობ იმას, რაც მნიშვნელოვანია, ამ ქსელებს,დღევანდელობას, სამყაროს გამონაკლისებით, რომ ისეთ გარემოში ვიყო, სადაც არ შემაწუხებს ყოველდღიური მოქმედებები, გარე პიროვნებები... დარჩება მხოლოდ ის, რაც მსიამოვნებს, მხოლოდ ის, რაც მამშვიდებს და მეყვარება. დამრჩება ცოტა, ძალიან ცოტა..<br />
11:11-ს ვუყურებ და ვემთხვევი ხშირად ერთი სურვილით.. ამბობენ ასრულდებაო. მინდა ეს რიცხვი იმ რიცხვს უკავშირდებოდეს, რომელიც ე.წ ბედნიერი ციფრია.. შვი-დი.. ორისა და ხუთის ჯამი, რომელსაც ერთად თუ დავწერთ ოცდახუთია. ესეც მნიშვნელოვანია იმ სამყაროში, რომელშიც მე ვარ და ამ სამყაროსვე აკლია რაღაც.. ტკბილი სურნელი, ოდნავ სითბო და მშვიდი ქაოსი.<br />
<br /></div>
ana ananohttp://www.blogger.com/profile/05723851520126875894noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-987001656236722122.post-62605134702065540942012-11-03T12:44:00.000-07:002012-11-05T00:30:41.301-08:00ძრწოლა..<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-8dfG_b7DMr8/UJVzYnTClxI/AAAAAAAAAo8/mQz9L6mls30/s1600/2012-10-22_203108.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="203" src="http://1.bp.blogspot.com/-8dfG_b7DMr8/UJVzYnTClxI/AAAAAAAAAo8/mQz9L6mls30/s320/2012-10-22_203108.png" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<a href="http://www.youtube.com/watch?v=39sC_7yfKFg" target="_blank">A Fine Frenzy - Almost Lover</a></div>
<br />
აი, ის ისტერიული კანკალი ძრწოლის დროს რომ გვაქვს. თითქოს ძრწოლაა და თან არ არის იმიტომ, რომ ვერ ვუკავშირებ იმ შეგრძნებებს, რომელიც ახლა ჩემშია, მაგრამ ყველაზე კარგი გამოსავალი ესაა და დასახელებადაც შეეფერება.<br />
თითქოს ვმალავ მიზეზს, თითქოს არ მწყინს გარემოებიდან მოსული სიახლეები, მაგრამ რეალობას ნამდვილად ვერ გავექცევი ! ერთს მიხვედრილი ვიყავი და ვერ ვაცნობიერებდი, მაგრამ სანამ ძალას არ დაგვატანენ, რა თქმა უნდა, იქამდე ვერაფერს შევიგნებთ. ჰოდა, ამ ძალდატანებამაც რაღაც შემაგნებინა, ფაქტობრივად! ეს არ არის წყენა, არც რაღაც მსგავსი.. უბრალოდ იმ სიახლიდან მოსულმა ემოციებმა, რაც უფრო გაღიზიანებას უკავშირდება, ისე გადაწყონა ყველანაირი შეგრძნებები ჩემში, რომ წყენისთვის ადგილი აღარ დამრჩა. არც მინდა, რომ დავტოვო. სულ მინდა განწმენდა და თავისუფლება. მხოლოდ სხივები და სიახლეები.<br />
ცოტ-ცოტა კარგი არაფერი მაწყენდა. ვამაყობ საკუთარი თავით ამ წუთას.. ძალიან ვამაყობ და მიხარია! იმიტომ, რომ დავიღალე. აზრი არ აქვს შენს ადამიანობას და შენს ნორმალურ ქმედებას. საზოგადოების და კონკრეტულად პიროვნებების ქმედებებიდან გამომდინარე, თითქოს გეფიქრება, რომ შეცდომას უშვებ, არ ხარ სწორი და უაზროდ ეძებ გზებს ამ ფსევდო სისულელის გამოსასწორებლად. ვისთვის? რატომ? როგორ?<br />
ალბათ, ამისთვის ყველაზე დიდი მიზეზი უნდა არსებობდეს, რომელსაც დამსახურება სიტყვაც მოუხდებოდა, მაგრამ ის არარაობა, რომელიც ადამიანია ცდილობს მიწა ისე გამოგაცალოს ფეხებიდან, რომ ამას ვერც ვამჩნევთ და შემჩნეულსაც აღარ ვიმჩნევთ.<br />
არაფერი სჯობს ამ სიტუაციას. არაფერი სჯობს ჭკუის სწავლებას და იმ ჭირს, რომელიც მარგებელია. დროა გამოფხიზლების და გაღვიძების მიუხედავად იმისა, რომ ზამთარი მოდის.<br />
ყველა ყველაში დარწმუნებული, ყველა საკუთარ თავში ჩახედილი და ადამიანობით გაჟღენთილები ვართ.. არამარტო ის, რომ ვართ.. უფრო გვგონია, რომ ვართ და ამას მიხედვა სჭირდება. ზოგჯერ, ჩვენს ქედმაღლობას და ამპარტავნებას პატარა სულების გაუებრობაში გახვევა შეუძლია, რასაც არ ვაქცევთ ყურადღებას. არარაობაა, საზიზღრობას თუ არ ვუწოდებთ ადამიანი და, ალბათ, ეს უფრო ხშირად უნდა გვახსოვდეს, ვიდრე სხვა მნიშვნელოვანი ფაქტორები ისევ და ისევ ჩვენი კეთილდღეობისთვის.</div>
ana ananohttp://www.blogger.com/profile/05723851520126875894noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-987001656236722122.post-39142980993118034332012-10-30T11:11:00.001-07:002013-10-19T04:14:01.984-07:00დღეს.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div style="text-align: center;">
<a href="http://www.youtube.com/watch?v=E6cTLc0rB4w&feature=related" target="_blank">Matt Walters - I Would Die For You </a></div>
<br />
დღეს ქალაქი დუმდა. ისეთი სიმშვიდე იყო, თითქოს მე და "მზე" ყველაფრისგან მოწყვეტილები ვიყავით, ოღონდ "ყველაფრიან" სამყაროში. მოქმედება იყო მშვიდი.. ადამიანები გაუცხოვებულები დააბიჯებდნენ, რომლებსაც მანქანების ჩუმ-რბილი მოძრაობა უფრო უცნაურს ხდიდა.<br />
დღევანდელი დღის გარემო ვერ იყო ისეთი, როგორიც, ალბათ, უნდა ყოფილიყო, მაგრამ მე და "მზემ" მაინც სასიამოვნოდ ჩავატარეთ! ერთმანეთს გრძნობებს ვუცვლიდით. აი, იმ გრძნობებს, რომლებსაც ნელ-ნელა ვსწავლობთ და ვეცნობით. სიტყვა-სიტყვებით ერთმანეთში გახვეული ბაასი.. ფიქრები, ისევ სიტყვები, დამთხვეული აზრები, შეგრძნებები და მათგან მომართული ღიმილი.. ყველაფერი ერთად სასიამოვნოა, რაც არ უნდა ტკივილიანი იყოს.<br />
დიდ ფანჯარასთან ვისხედით მე და "მზე" აკრძალულ გარემოში უინტერესო ხედით, მაგრამ ჩვენთვითონ ვქმინდით ისეთ გარემოს, რომელშიც გარშემო არსებულ დეტალებს უკვე მნიშვნელობა აღარ ჰქონდა.....ეს ჩვენიდან ამოსული პატარა სიტყვები, სწრაფ-სწრაფად ერთმანეთში გაცვლილი წინადადებები და ამ სისწრაფეში მოსული გრძელი თითებით შექმნილი ლამაზი ფიქრები მრავლად იყო.<br />
სხეულზე თქვენი ნათითურები გვასაუბრებდნენ და გვალაპარაკებდნენნ ლამაზ და დიდ ოცნებებზე. შეგრძნებებს ვანიჭებდით უპირატესობებს და არა მოქმედებებს. <br />
<br />
დღეს "მზე" ღრუბლიანი იყო. </div>
ana ananohttp://www.blogger.com/profile/05723851520126875894noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-987001656236722122.post-43216184614101348132012-10-26T21:04:00.000-07:002013-10-19T04:15:26.375-07:00შარშან ამ დროს..<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<div style="text-align: center;">
<a href="http://www.youtube.com/watch?v=C8QJmI_V3j4&feature=relmfu" target="_blank">Sade - By Your Side</a></div>
შარშან ამ დროს მე გრძელი თმა მქონდა, მე ვიყავი ის საყვარელი თოჯინა, რომელიც საკუთარი ხასიათებიდან გამომდინარე აღიმებდა სილუეტებს. მე ვიყავი ის ადამიანი, რომელიც იწყებდა რაღაც კარგს, მაგრამ ვიღაცამ სული შეუბერა "კარგი ამბების" დასტიდან ამოღებულ კარტებს და ყველაფერი დაანგრია. იდეალური არაფერი გამომდის, მით უმეტეს, მარადიული. შარშან ამ დროს ციოდა, ჩვენ უკვე თბილი ქურთუკებით დავდიოდით და გვციოდა.<br />
შარშან ამ დროს ვივსებოდი. დიახ, ვივსებოდი იმით, რაც მონატრებული მქონდა დიდი დროითი რღვევის შემდგომ. ვისვებოდი, მავსებდა, ვივსებოდი, მავსებდა და ასე გრძელდებოდა...შარშან ამ დროს ვღებულობდი სიტყვების კონებს.. ჰაჰ, მაოცებდა და თვალები ბრწყინავდა იმ ყველაფრის აღქმით, რომელიც ამ სიტყვებით შეკრულ წინადადებებში იყო. შარშან ამ დროს მაღვიძებდნენ, ჩემს ძილში დაძრწოდნენ და არ მასვენებდნენ. მეც, რა თქმა უნდა, ბუნებრივად ვბრაზობდი და რეალურად ვტკბებოდი.<br />
შარშან ამ დროს თავს ვაძლევდი იმის უფლებას, რომ რაღაც მომეთხოვა, რაღაც მიმეღო და ამით მესიამოვნა.<br />
შარშან ამ დროს ჩემი სილუეტები ისეთები იყვნენ, როგორებიც ახლა არიან ჩემს ფიქრებში დარჩენილები. შარშან ამ დროს ნეტავ შემძლებოდა ყველაფრის გაჩერება. უფრო კონკრეტულად კი იმის, რაც ცვალებადია. კი, კი, ნამდვილად ცვალებადი - ა დ ა მ ი ა ნ ი ! შარშან ამ დროს ეიფორიაში ვიყავი....<br />
შარშან ამ დროს დღევანდელობიდან თითქოს ყველაფერი კარგად იყო, მაგრამ არც იყო იმიტომ, რომ ამას დღეს ვამბობ. შარშანაც მწყინდა ის, რაც ახლა და საერთოდ, ყოველთვის მწყინს. შარშან ამ დროს მე მინდოდა ვყოფილიყავით იმ რეალობაში, რომელსაც ჰქმნიდი შენი გრძელი თითებით.<br />
გამთბარ სხეულზე ცივი თითები, მათი შეხება და მერე გაჩუმება. სათქმელი მეკარგებოდა და სანამ ვიპოვნიდი სილუეტი თამაშის ახალ და ახალ ეტაპზე გადადიოდა. ჰაჰ, ჰო.. მან ეს არ იცოდა, იმიტომ, რომ ეტაპებს მე ვქმნიდი და ვაკონტროლებდი.მე შემეძლო მათი დაწინაურება და გადაყვანა ახალ ეტაპზე, რასაც დაუფიქრებლად ვაკეთებდი. შარშან.. შარშან.. ვთბებოდი სიცივეში, ხოლო სითბოში მავიწყდებოდა ყველაფერი. შარშან ამ დროს დილამ იცოდა თავისი საქმე, ღამეც არ აკლებდა და მანებივრებდნენ სამივე, ხოლო შუადღეს ჩემს სამყაროში ვიყავი, სამივესგან შორს. მიწევდა სიარული, ნაბიჯებზე ფეხის აყოლა-ადევნება, რომ ეს პატარა ნაფეხურები დაწეოდა იმას, რაც დიდი იყო და დღემდე დიდია. შარშან შემეძლო პირისპირ დგომა ადამიანებთან და თვალებში მეყურა, მეფიქრა, მეღიმა.<br />
წელს ყველაფერი ერთფეროვანია, მე შემიძლია გაფერადება გამრავალფეროვნების მიზნით, მაგრამ ის შიში, რომლითაც ვთვლი, რომ ყველაფერს დავკარგავ, ყველა მოგონებას, ფაქტებს, მოქმედებებს, ღიმილს, შეგრძნებებს, შეხებებს თითქოს არ მაძლევს ამის საშუალებას. ანდა, ყველაფრის საშუალება მაქვს, უბრალოდ არ ვარ მზად და ურეაქციოდ ვალაგებ გვერდზე ამ ჯერ-ჯერობით უცნობ სილუეტებს ნაცნობი ფაქტებით.</div>
ana ananohttp://www.blogger.com/profile/05723851520126875894noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-987001656236722122.post-69214336188912408102012-10-22T14:35:00.002-07:002012-10-24T07:43:06.977-07:00წარსულის ფაქტებიდან..<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-s7h-T2VG7x8/UIW8CsInHjI/AAAAAAAAAoE/Qmpg0HfOEbw/s1600/2012-10-22_075641.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="195" src="http://2.bp.blogspot.com/-s7h-T2VG7x8/UIW8CsInHjI/AAAAAAAAAoE/Qmpg0HfOEbw/s320/2012-10-22_075641.png" width="320" /></a></div>
<br />
[.....] ამ მუსიკას ვუსმენდი და მივდიოდი..დავდიოდი.. ვფიქრობდი, რაზე, როგორ, რატომ არ ვიცი, მაგრამ რაც ახლა მრავლდება, მაშინ იწყებოდა !<br />
თითქოს ვერაფერს ვხედავდი, თითქოს არც მიფიქრია, რომ შემეძლო იმის ნახვა, რასაც ველოდი და თან არ ველოდი. <br />
მივდიოდი, ჩემებურად მუსიკას მინდობილი და კონკრეტულ ტერიტორიას მიახლოვებულს, რაღაც უცნაური შეგრძნება დამეუფლა.. ფიგურებს შორიდან ვერ ვცნობდი, ახალი ნასწავლი მქონდა მათი გარჩევა, მაგრამ დაიწყეს მოძრაობა ჩემში.. ფიქრებით და ძალიან ბევრი შეკითხვებით..<br />
მეც ამ პატარამ, ახლადშეძენილლი აზრებით განვაგრძე პირდაპირ სიარული.. გამოსახულება თანდათან, რა თქმა უნდა, უფრო ნათელი და მკაფიო ხდებოდა, რაც ყველაფერს ართულებდა.<br />
დავიბენი...<br />
დაიწყო ყურადღების გადამტანი მოქმედებები, რომლებიც არაფერს ნიშნავდა. საერთოდ არაფერს, უბრალოდ თავს ვიღწევდი იმისგან, რაც გამორიცხული იყო, რომ ჩუმად გატარებულიყო.<br />
ერთი, ორი, სამი, ოთხი, ხუთი და წამები, წამები.. ნაბიჯები...... >><br />
-ჰეი, აქ რას აკეთებ?<br />
-რავი, მეგობარს წამოვყევი.<br />
-ასე მალე?<br />
-ჰო, ველოსიპედით.<br />
-კაი,წავედი მე მეჩქარება. აბა ჰე, დროებით.<br />
-კარგად.<br />
ჰო, ის მომენტია სწორედ რომ გინდა წასვლა და თან არ გინდა. რომ გინდა დაამატო რაიმე სათქმელს და ვერ ამატებ, რომ მიდიხარ და გზადაგზა გახსენდება ის, რისი თქმაც ვერ მოასწარი ან ის, რითიც საუბარს განაგრძობდი, მაგრამ ის დანამდვილებით იცი თუ როგორ ხვდებიან ფიგურები ისეთ ადგილას, სადაც ასე მალე მათი გაჩენა შეუძლებელია.<br />
ყველაფერს ხომ მიზეზები აქვს.. ჰოდა, ამ დღის მიზეზი ის რაღაც გაურკვეველი შეგრძნებები იყო, რომელიც არცერთმა იცოდა. მე ეს ვიცი, ვიცოდი, მახსოვს და ვხვდებოდი.</div>
ana ananohttp://www.blogger.com/profile/05723851520126875894noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-987001656236722122.post-30316526724152543712012-10-14T02:15:00.007-07:002012-10-14T02:28:41.599-07:00სიზმარი<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-ZCLzrb7bBkU/UHqDBlRyfsI/AAAAAAAAAnw/GVGaVq3WCoY/s1600/%E7%A7%A6%E5%85%B5%E9%A9%AC%E4%BF%911.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="214" src="http://2.bp.blogspot.com/-ZCLzrb7bBkU/UHqDBlRyfsI/AAAAAAAAAnw/GVGaVq3WCoY/s320/%E7%A7%A6%E5%85%B5%E9%A9%AC%E4%BF%911.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<a href="http://www.youtube.com/watch?v=7cIrefaQWNU" target="_blank">The Divide OST - Running After My Fate (Instrumental) </a></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
უცნაური სიზმარი ვნახე, რა თქმა უნდა, დეტალურად არ დამამახსოვრდა ყველაფერი, მაგრამ ნამეტნავად ინტერესნი იყო. საიდან მოვხვდი იმ გარემოში არ ვიცი, მაგრამ როგორი მომენტიც იყო, საოცრად კარგი კადრი გამოვიდოდა ფილმისთვის, მუსიკასაც შევურჩევდი.</div>
<div style="text-align: center;">
სადღაც მიტოვებულ შენობაში ვიყავი-თ, სავარაუდოდ, პოსტაპოკალიფსურ სიტუეიშენში. მუქი ფერები იყო და ფრიად საინტერესო გარემო. შენობაში, რომელშიც ვიყავით ძალიან დიდი ფანჯარა და მის უკან გაშლილი ხედი გამეხსნა წინ, რომელიც ასეთი იყო : გარეთ დაყრილი ტერაკოტის არმიის მუქი ყავისფერი თიხის ბევრი ფიტულები და უფრო მათი თავები, პრიჩომ, მაგრამ დრაკონებიც :/ პასუხგაუცემელი შეკითხვები ანდ აზერ.</div>
<div style="text-align: center;">
და მერე ისევ უცნაურობა, უცნაური ადამიანი, ალბათ, ღმერთი იყო ეს "არა-ჩვეულებრივი" გაგებით გვესაუბრებოდა იქ "დარჩენილ" ხალხს მგონი იმაზე, თუ რას ვაკეთებდით იქ, ან რა მიზნით ვიყავით. შეეძლო იმის გაკეთება, რაც ჩვენთვის შეუძლებელი იყო და სხვადასხვა ნივთებს გვაძლევდა სურათის საშუალებით და შეგვეძლო მოგვეთხოვა კიდეც, უბრალოდ უნდა დამდგარიყავი სურათთან და მიიღებდი უთქმელად, მაგრამ მე რატომღაც არ მისრულდებოდა. მახოსვს, წიგნი მინდოდა, არ ვიცი რა წიგნი, ან რატომ, მაგრამ მან მითხრა, რომ დრო გავიდა და "სხვა" დროს აუცილებლად მივიღებდი.</div>
<div style="text-align: center;">
იმასაც დავაკვირდი, რომ ეს "ღმერთკაცი" დიდ ყურადღებას იჩენდა ჩემს მიმართ, ბოლოს კი სხვა სახით შევხვდი მას, უფრო ასაკმომატებულს და ძალიან უცნაური, მაგრამ პრიმიტიული ამბავი მიამბო, რომლის დაწერასაც არ ვაპირებ.</div>
<div style="text-align: center;">
აჰ, შემდგომ კი შემდეგი რეისი ჩვენი უნიკალური ცივილიზაციისაკენ მიემართებოდა, დილის ბუნებრივი ხმაური, მანქანები, სხეულები, ადამიანური ქაოსი და ა.შ....</div>
<div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div class="clearfix" style="background-color: white; color: #333333; font-family: 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 11px; line-height: 14px; zoom: 1;">
</div>
</div>
ana ananohttp://www.blogger.com/profile/05723851520126875894noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-987001656236722122.post-68417410800620100632012-10-10T03:58:00.001-07:002012-10-19T11:41:24.461-07:00ფიქრები : რომელიღაც დღე.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
მე თქვენთან ვთამაშობ, ზურგს უკან და პირისპირ, გულწრფელად და თვალთმაქცურად.. ყველანაირს მნახავთ! თამამს, მხიარულს, უაზროს, მომაბეზრებელს, ერთგულს, ბედნიერს, უემოციოს ან რავი, როგორც გაწყობთ.<br />
არ მომწონს, არ მომწონს ის, რომ მიწევს თქვენთან თამაში და იმ იდიოტური წესების დაცვა, რომელიც ამ თამაშს მოჰყვება ფსევდო ინსტრუქციაში. უნდა აყვე ამ "ხალხურ" წესებს ისიც იმიტომ, რომ რას ამბობთ, წესია ! ყველა მიჩვეულია გარშემო ამ სისულელეს და შენი პირდაპირი და სწორი ნაბიჯი უკვე გაუთვლელად და არასწორ საქციელად ითვლება.<br />
ყოველთვის მეფიქრება ის, თუ რა იქნება იმის შედეგი, როცა ადამიანი იმას გააკეთებს, რაც გულით სურს და არ მოიწევს სათქმელის გადმოცემა, რაიმეს შესრულება ჩარჩოებიდან გადმოკიდებულს. რატომ არის ეს წესად, როცა შეიძლება უბრალოდ და მარტივად კეთდებოდეს ყველაფერი. ყველა ყველას ვუღიმოდეთ, ვიყოთ ბედნიერები იმით, რაც გვაქვს და არ ვღრღნიდეთ ერთმანეთს არარსებულის გამო ან უმიზეზოდ.<br />
დღეს მე არ ვთამაშობ თქვენთან, მალვე დავაღწიე თავი იმ გარემოს, რომელშიც ფიგურები მოძრაობდნენ და რომლებთანაც უნდა მეთვალთმაქცა. ჩემთან ვარ, ჩემს გარემოში, ჩემს ოთახში. საკუთარი სიმყუდროვის ჰაერით ვძღები და 1-2 ფინჯან მუსიკას შევექცევი.<br />
მიყვარს ეს სიმშვიდე, რაც ახლაა ჩემში, გარემოში, ხასიათში. რაღაც გარემოს ბუნებრივი ხმაური არღვევს თავისებურად მყუდროებას, მაგრამ შევეცდები გონება გამოვუთიშო იმ სამყაროს და ვუყურო ჩემს ანარეკლს ფინჯანში რამდენიმე ან აკვიატებული მუსიკის არომატით გაიჟღინთლს.<br />სავსე ვარ აუხდენელი სურვილებით, რომლის ახდენაც საკუთარი სახსრებითაც შემიძლია და უბრალოდ რაიმე განსკაუთრებულს ველი, ეს ხომ "ჩვენ" გვჩვევია. მოტივაციების ისეთი შერწყმა მიმდინარეობს ეს დღეებია ჩემში, რომ არ ვიცი, რომელს ჩავებღაუჭო, ან რომლით დავიწყო ! გამოცოცხლების დროა, მაგრამ როდის ეგ მეც არ ვიცი.. !<br />
<br />
<i>" I have to be alone very often. I'd be quite happy if I spent from Saturday night until Monday morning alone in my apartment. That's how I refuel. " - Audrey Hepburn.</i><br />
<br /></div>
ana ananohttp://www.blogger.com/profile/05723851520126875894noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-987001656236722122.post-40109829059613899492012-10-03T09:46:00.000-07:002012-10-04T09:50:05.403-07:00Trying to clear my mind !<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
არ შემიძლია, ვაღიარებ, რომ არ შემიძლია და მცხვენია უკვე ამის !<br />
მინდა გავაკეთო, მაგრამ არ მინდა და არც საშუალებას მაძლევენ ამისას, რატომ, რისთვის ეს ამოუხსნელია. უბრალოდ, მინდა, რომ ყველაფერი მარტივი იყოს, ძალიან მარტივი, არანაირი სირთულე, რაც ძალიან მიშლის ხელს. აააა, მინდა ვიყვირო და დავსვა პასუხგაუცემელი შეკითხვები. ან რატომ დავსვა, ან ვის დავუსვა.. ყველაფერი არეულ-დარეულია. აი, სწორედ დღეს ვწუწუნებდი საკუთარ თავთან და მერე სხვასთან თუ რაოდენ უაზროა ეს ყველაფერი, ან უაზროდ ქმნის ის ზედმეტი ტვირთი, რომელიც მაწუხებს ძალიან ! როგორ, როგორ მინდა, რომ ყველა დღე რაღაცით გამოირჩეს, ან ნუ გამოირჩევა და არ მთრგუნავდეს. ამოვიდა ყელში ყველაფერი, ზოგადად, არც მეტყობა, რომ ასეთი შეწუხებული ვარ ყოველივე "სიბინძურით," მაგრამ ხომ უნდა ვთქვა და შევიწერო.<br />
რატომ? საერთოდ რატომ უნდა ვიყო ისე, რომ ამდენი საწუწუნო და სადარდებელი მქონდეს, როცა შეიძლება ყველაფერი არანორმალურივით მიხაროდეს და მავსებდეს? როცა შეიძლება, რომ ქუჩაში უცხო ხალხს ვუღიმოდე იმის სანაცვლოდ, რომ დაშტერებული ვფიქობდე, როცა შეიძლება, რომ სახლიდან გაქცევაზე არ ვიყო და არ ვცდილობდე ყურადღების გადატანას სხვა რაიმეზე, როცა შეიძლება, რომ კონფლიქტში არ შევდიოდე კონკრეტულ ხალხთან, რადგან არ შემიძლია ავუხსნა რა მჭირს და რა მაწუხებს, სანაცვლოდ აგრესიას ვუწილადებ. და კიდევ ათასი რამის ჩამოთვლა შეიძლება, რაც არ მინდა დავწერო და მინდა საკუთარ თავს ავუხსნა, მიუხედავად იმისა, რომ იცის თუ რა უნდა ქნას. აი, ახლა იმედი მივიღე, იმედი, რომელიც შემეძლო ორი გაგებით გამეგო და შეკითხვაც დავსვი ამის დასაკონკრეტებლად, რომლის პასუხის გახსნა უკვე შემიძლია და, ასევე, რომელიც ვიცი, მაგრამ რომ არ მინდა ეს კონკრეტული რამ გავაკეთო, ვიფიქრო, რომ ასე მოხდება, ისევ გასამართლებელ საბუთს ვეძებ, ან სულაც არ ვამართლებ და დებილივით ვჩუმდები.<br />
დაე, დროულად განვიწიმინდო ამ ტვირთისგან და რაღაცის ხალისით ვიცხოვრო. აი, ისე, რომ მიხაროდეს თვალის გახელა, გათენება და არ მიწევდეს იმაზე ფიქრი, რაც გუშინ იყო და რამაც გუშინ შემაწუხა. ძალიან მარტივს ვითხოვ, რაც ვიცი, რომ მეთვითონ უნდა გავაკეთო და, ალბათ, გავაკეთებ კიდეც, მაგრამ მე რა ვიცი როდის?</div>
ana ananohttp://www.blogger.com/profile/05723851520126875894noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-987001656236722122.post-72776126997942715912012-09-27T09:29:00.001-07:002012-09-27T16:58:02.359-07:00ვის რა დავაბრალო?<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
ჰმ, აღარც კი ვიცი რას რა დავაბრალო. იქნებ, ეს ყოველივე იმ ვერბალური ნარატივების ბრალია, რომელიც ღამღამობით მოედინება და თან ისე წრაფად, რომ თვალს ვერ აადევნებ იმის გასაგებად, თუ საით მიისწრაფის. ამ ყოველივეს კი ტემპს უჩქარებს ისეთივე სემიოტიკური ნიშნები, როგორებიცაა ღიმილაკები. დიახ, ამ მონოპერსონალურმა და ბიპერსონალურმა ნიშნებმა შეიძლება იმდენი რამ გამოხატონ, რომ სუბიექტის და ობიექტის ურთიერთარსებობა ერთმანეთს უფრო და უფრო დაუკავშიროს ისე, რომ მათთვის ეს შეუმჩნეველი იყოს. ყველაფერი ყალბია..<br />
უკვე სიტყვებს აქვს ნაკლები მნიშვნელობა ვიდრე იმას, რისთვისაც ისინი გამოიყენებიან. მგონი შეშლილი ვარ. შეშლილი იმიტომ, რომ ამას ვწერ.. შეშლილი იმიტომ, რომ დღითიდღე ვიშლები. საკუთარ თავს ვერ ვეხები, თქვენ გაბრალებთ. სწორედ, რომ თქვენ. არავითარი სემიოტიკა. რაც არ უნდა ვიმართლო თავი, ყველა ამ ფესვს საბოლოო ჯამში ზედაპირამდე ავყავართ,სადაც შედეგი ერთი დიდი მთლიანობაა, რასაც ამ ეტაპზე ყველანაირ ფსევდო მნიშვნელობას მივანიჭებ.<br />
დიახ, თქვენ გამოიცანით, ყველაფერი ტყუილია. ღიმილაკებიც გვატყუებენ და გვაჩვენებენ იმ ემოციებს, რომლებსაც რეალობასთან ვერ ვაკავშირებთ, არც ვერბალურ ნარატივებს დავტოვებ გასაჩივრების გარეშე და დავამატებ, რომ დიდი სიბინძურეა.<br />
ჩემი ტექსტები არ ჰქმნის ჩემი გონების სრულყოფილ სურათს ისიც იმიტომ, რომ მე გამოვხატავ ასე.. მე ხომ არ ვგავარ ჩემს ნაწერებს. ვწერ და არც ვიცი რას იმიტომ, რომ ჩემი გონება საკუთარ თავსვე ეწინააღმდეგება. ტყუილში ვცხოვრობ(თ). ყველაფერი ტყულია. გვჯერა იმის, რაც ჩვენზე მოქმედებს, ან რითიც ჩვენზე მოქმედებენ. ყველანაირი ნიშანი,რომელიც გვიქმნის ილუზიას ტყუილია.<br />
"მე ახლა უტოპიაში ვცხოვრობ. მე დაახლოებით 50 უცნაური ადამიანი მყავს (ფაქტიურად ყველა უცნობი), რომლებიც აქ ჩემთვის არიან. ისინი ჩემი ხელოვნური ოჯახია. მე არ მჭირდებოდა ხელისუფლება ჩემთვის, მე ყველაფერი ჩემით გავაკეთე. ეს შენც შეგიძლია. სულ მცირედი თავდადებაა საჭირო, რათა საკუთარი თავი საზოგადოების ნაზ რითმს შეაგუო, სულ მცირედი თვით-თავისუფლებაა საჭირო ფულიდან და ასევე მცირედი თვით-მოტყუება."<br />
ჯერ კიდევ იმ ქაოსში ვარ, რომელსაც უფრო ტალახიან ორმოს დავარქმევ, საიდანაც თავს ვერ ვაძალებ იმას, რომ დათმოს ყველაფერი და წამოდგეს. არა, ისევ მე, ისევ ჩემი სიტყვები, ან ქმედებები. მათი ბრალია ეს ყოველივე. ალბათ, მეც ოდესმე გამოვფხიზლდები!</div>
ana ananohttp://www.blogger.com/profile/05723851520126875894noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-987001656236722122.post-16502566368938745422012-09-13T10:10:00.002-07:002012-09-13T10:18:02.049-07:00დასასრული..<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><a href="http://www.youtube.com/watch?v=C3LW0F44V80&feature=share" target="_blank">"Это здорово" - Николай Носков </a><br />
<br />
ყველაფერს რომ დასასრული აქვს რასაკვირველია.. და-სა-სრუ-ლი..!<br />
ყოველთვის ვფიქრობდი იმაზე, რომ ყველაფერი მარადიულია, რა თქმა უნდა, სიცოცხლის გარდა.. ვფიქრობდი კონკრეტულად იმაზე, რაც მსიამოვნებდა, მახარებდა, მაფიქრებდა, მამოძრავებდა. არ გაინტერესებს არაფერი, გაბრუებული ხარ სიტყვებით, გრძნობებით, ემოციებით და არც გიწევს იმაზე ფიქრი, რომ სულ მალე შეიძლება ყველაფერი დასრულდეს.. არა, არა, არა...<br />
პირიქით, მომავალზე ფიქრით აორმაგებ იმ ემოციებს, რასაც აღძრავენ-ხოლმე ჩვენში და სიამოვნებით ვიღიმით, როცა ახალი გამძღრები ვართ ფიქრებით. იცით? გემრიელია,თანაც ძალიან! არა,არ უნდა ვიყოთ იმის იმედით, რომ რაღაც კარგი, რასაც იმ მომენტში ვერაფერს დაუშავებ, რომ სადღაც უფსკრულისკენ მიაბიჯებს ისე, რომ ჩვენ ვერც კი ვხვდებით, შეიძლება 180 გრადუსით ამობრუნდეს..<br />
ო,ღმერთო! რა ძნელია ყველაფრის კონტროლი ისე, რომ თან იცხოვრო საკუთარი ნება-სურვილებით, საკუთარი სიამოვნებისთვის.. არ გჭირდებოდეს ფიქრი იმაზე, თუ სწორად იქცევი, არაფერი გეშლება, ან ათასი მსგავსი სიტყვები მათთან მიმართებით, ვისთანაც გამძაფრებულია მგრძნობელობა, გადაკარგული ხარ სადღაც "იქ" რომელიც ყველასთვის განსხვავებულია.<br />
(დიდი ხნის დაწერილი მქონია და ახლა წავაწყდი)</div>ana ananohttp://www.blogger.com/profile/05723851520126875894noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-987001656236722122.post-71481539855291780072012-09-11T08:48:00.007-07:002012-09-15T06:17:44.138-07:00რაღაცას ვხარობ..<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><a href="http://www.youtube.com/watch?v=Ix31tAbRBuk" target="_blank">I Am Legend Soundtrack - I'm Listening </a><br />
<br />
ვხარობ-თქო და რას ვუსმენ, მაგრამ აზრების მოკრეფვაში ხელს მიწყობს.<br />
მიხარია, მაგრამ რა არ ვიცი, ან როგორ არ ვიცი, მაგრამ რა არის ამაში სასიხარულო საკვირველია. ცრუ იმედები ! მაინც მიხარია.<br />
დილიდან ვფიქრობ, ქაოსია და თან როგორი გონებაში, გახარებული აზრები ეჯახებიან ერთმანეთს.. გროვდება, გროვდება და ვქმნი რაღაც არარეალურ ამბავს. სადღაც ვართ, რაღაცას ვაკეთებთ, ახლოს ვარ, ახლოს ხარ, ვგრძნობ, გგრძნობ, გიხარია, მეხები! არაფერი მთავრდება ცუდად, ყველაფერი რაღაც სასიამოვნოდ და კარგად ხდება. მეფიქრები.<br />
არა, კი არაფერი, მაგრამ ნურც მირჩევთ, რომ ნუ ავფორიაქდები პატარ-პატარა ფაქტებით, ეს ხომ მეც ვიცი. უბრალოდ მსიამოვნებს იმაზე ფიქრი, რაზეც ვფიქრობ, რასაც წარმოვიდგენ და რაც მინდა..<br />
დილით მინდოდა რაღაც ისე ჩამშვიდებულიყო ყველაფერი, რომ საკუთარი ფიქრების ხმა და ფუსფუსი გამეგო, ფანჯრიდან ისევ მომხვეოდა სხეულზე დილის საშემოდგომო უცნაური სიგრილე.. მეც მოვკალათდი ჩემს ნავში, რომელსაც გონება დავარქვი და მოვუსვი ტალღებს ნიჩბები. ტალღებსაც სახელი აქვთ - ფიქრები.<br />
და გავცურეთ, ვიღიმოდით, ვოცნებობდით მე და ჩემი აზრები ერთად.. ჰაჰ, რა სასიამოვნოა, როცა სულიერ მდგომარეობასაც უტოლებ ამ ყოველივეს და, მიუხედავად იმისა, რომ არ ხდება, მიუხედავად იმისა, რომ არც იცი მოხდება თუ არა, საკუთარ თავს სთხოვ, რომ ცოტას იფიქრებ, ისე იფიქრებ თანაც, რომ მთელი სხეულით სადღაც "იქ" ერთვები. არ მწყდებოდა გული "იქიდან" რომ გამოვდიოდი და რეალობაში ვბრუნდებოდი. აი, სწორედ ამიტომ აღარ ვსაყვედურობ საკუთარ თავს "იქ" გამგზავრებას..<br />
მე მიხარია, მე ვისურვებდი და მინდა კიდეც, რომ ადამიანი იმავეს გრძნობდეს, იმავეს ფიქრობდეს, იმავეს ოცნებობდეს, როგორც მე ვარ.. როგორც მე მინდა იყოს და როგორც არ ვიცი მოხდება თუ არა... ყველაფერს დრო მიხედავს თავისებურად. ან კარგად, ან ცუდად, მაგრამ ყველა შემთხვევაში კარგად.. რაღაცის დავიწყებით და ახლის დაწყებით.<br />
<br />
(ძველი ჩანაწერებიდან......)<br />
<br />
</div>ana ananohttp://www.blogger.com/profile/05723851520126875894noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-987001656236722122.post-48007513788092791682012-08-06T22:54:00.002-07:002012-09-11T09:18:35.581-07:00დილა.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><a href="http://youtu.be/BJBx_sR9Arc" target="_blank">Burial - Kindred</a><br />
<br />
რა უცნაურია.. დილა, რომელიც როგორც წესი, ახალი დღის დასაწყისია და რაღაც სიახლის წამომწყები, ან რაიმე მსგავსი.. ჩემში შიშს ტოვებს.<br />
ვახელ თუ არა თვალს, ეგრევე მიჩნდება იმის შეგრძნება, რომ მარტო ვარ..სიმშვიდეა, ისევ მარტო უნდა ვიყო და საკუთარ თავთანვე შებრძოლებაც მეთვითონვე მიწევს..<br />
ასე მგონია, რომ ეს არა რაღაცის დასაწყისია, არამედ დასასრულია.. უცნაურია,მაგრამ ასეა.. დილა ეგრევე ფიქრით იწყება და საფიქრალი რომ არაფერი მაქვს სწორედ ეგ მაშინებს.. მაწუხებს..<br />
მორჩა ის დღეები, როცა თითოეული გაღვიძება რაღაცას ნიშნავდა ჩემში. გაქრა ხალისი, მოლოდინი, სიხარული.. უბალოდ გაუფერულდა ყველაფერი და მოღუშული აწყვია თავის კუთხეში.. ყველაფერს იმედის სხივი აკლია, რასაც არც ველი. არ ველი იმიტომ, რომ არ მინდა.. ასე მგონია, რომ რაღაცას დავკარგავ, რაც უკვე დაკარგულია.<br />
ცოტახანში სწავლაც რომ დაიწყება და ისევ ისეთი რომ აღარ იქნება ყოველი დილა, როგორიც იყო, მაწუხებს, მწყინს.. ვინ იცის, იქნებ უკეთესიც იყოს, მაგრამ სანამ არ დავაგემოვნებ, იქმადე ვერც ვისაუბრებ ამაზე.<br />
არ მიყვარს მარტო ყოფნა, არ მიყვარს.. მინდა ვიღაც ყოველთვის იყოს გარეშემო, თუნდაც ზრუნავდეს,ან ელემენტარულ ყურადღებას მაქცევდეს.. ისე უსუსური ვარ..<br />
ღმერთმა იცის რა მოხდება, რა როგორ იქნება.. არ ვიცი, რას.. როგორ შევეგუები. არ მინდა ამ უიმედობამ ხალისი ჩაკლას ჩემში.<br />
რაღაც მაკლია- ბედნიერება.</div>ana ananohttp://www.blogger.com/profile/05723851520126875894noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-987001656236722122.post-6478771050129568972012-08-03T15:14:00.003-07:002012-08-06T23:00:45.876-07:00სუნთქვა გამიჩერეთ.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><a href="http://www.youtube.com/watch?v=cdIcP12Kd5k" target="_blank">Robert - Let Me Sign</a><br />
<br />
უბრალოდ სახეზე რომ ავიფარო ხელი და სუნთქვა გავიჩერო ეგ მინდა.<br />
დავისვენებ,<br />
აღარც წუხილი,<br />
დარდი,<br />
სევდა...<br />
იქნება რაღაც სხვა, რაღაც ახალი - განსხვავებული ! რას შეცვლი რომ ამით? არაფერს.. შევცვლით 2 წამით, ორი წუთით, ორი საათით, ორი დღით, ორი კვირით, ორი თვით, მაგრამ ორი წლით? - არა. <br />
იქნება ყველაფერი ისევ ისე.. რეალობა ისევ ფერადი, ან უმეტესად შავ-თეთრი, მაგრამ ჩვენთვის ჯერ არ ვიცი როგორი.. ძნელია გაიგო რა ხდება გარშემო. გაურკვეველია ყველაფერი იმიტომ, რომ ადამიანები საკუთარ სხეულებს ნიღბავენ.. 2-3 სახით ადამიანის სწავლა ძნელია..<br />
გღლის ეს, ეს რეალობა.. ეს იმედგაცრუება.. ეს ტკივილი... გინდა, რომ გაჩერდე.. შეწყვიტო სუნთქვა იმ იმედით, რომ დაისვენებ! რა დასვენება, რა განტვირთვა! ფუ, ღმერთმანი, ამაზრზენია ყველაფერი.. როდის მივხვდებით ამას და არ ვიცხოვრებთ ილუზიებში ! ამას ჯერ ვერც მე ვხვდები, უბრალოდ ვსაუბრობ.. რაც მინდა, რომ მჯეროდეს, რასაც მინდა, რომ ვაკეთებდე... სადღაც ვარ.<br />
არ არსებობს? არ შეიძლება? არ შეგვიძლია ავაწყოთ ეს რეალობა ისე, რომ გზაში არაფერი წაიქცეს, ან ვინმემ არ წააქციოს.. ყველა და ყველაფერი ჩვენთვის და ჩვენთან ერთად იზოლირებულები გავხადოთ ისევ და ისევ ყველაფრისგან!<br />
გულის რევას ვერ ვიჩერებ.. გაბრუებული ვარ თავბრუს ხვევით..გარემო მწყენს, მომწამლა.. ხალხი მღლის, მძაგს, მეზარება!<br />
ვერსად გავრბივარ, ისევ საკუთარ კუდს დავსდევ და ახალ ნაბიჯს ვერ ვდგამ ! უკნიდან რაღაც მიჭერს. ვმოძრაობ,მაგრამ ისევ ერთ სამყაროში და ერთ რეალობაში..ადგილს ვერ ვინაცვლებ,მაკავებენ!<br />
ვძრწი.<br />
მოდი, ვამშობიაროთ აწმყო ისე, რომ მომავალი კარგი შვას... წარსულს ვერც გავეკიდებით და ვერც კისერზე ჩამოვეკიდებით.. ვერც ამოვაბრუნებთ, ან გადავატრიალებთ.. ურყევი და უცვლელია..<br />
ვი-მო-ქმე-დო-(თ)!<br />
<br />
</div>ana ananohttp://www.blogger.com/profile/05723851520126875894noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-987001656236722122.post-89060059714686261882012-07-25T10:50:00.007-07:002012-09-11T10:13:12.907-07:00რაღაცნაირი რეალობა..<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><a href="http://www.youtube.com/watch?v=PzgAIeRBBbk" target="_blank">David Lynch - Ghost of Love</a><br />
<br />
ვიცი, ყველაფერი ვიცი!<br />
არ ვარ, ცუდი ვარ.. გული მერევა საკუთარ თავზე, საკუთარ მეზე, ისევ საკუთარ თავზე და პიროვნებაზე... ყველაფერზე!<br />
ვარწყევ ამ რეალობაზე..<br />
აღარ მომწონს ჩემი მე.. ხელს მიშლის, მახმაურებს, მღლის, ან მაწუხებს... ასე ვთვლი.. საზოგადოების რეაგირებიდან გამომდინარე.. საზოგადოების ქმედებებიდან, დამოკიდებულებიდან და საერთოდ..<br />
ყველაფერმა დამღალა, ყველაფერში ვრწმუნდები, მიუხედავად იმისა, რომ უკვე დავრწმუნდი. არ ვიცი რა ვქნა, რა გავაკეთო, როგორ მოვიქცე.. <br />
არ არსებობს გზა.. არ მაქვს საშუალება, მიჭირს, ღარიბი ვარ იმიტომ, რომ არ შემიძლია გავიღო სახსრები იმისთვის, რაც ჩემს საკეთილდღეოდ წამადგება. ყველაფერი ამაზრზენია!<br />
ან მე ვარ ამაზრზენი და ყველაფერს ვრევ,რომ დამნაშავე არ გამოვჩნდე. ესაა ჩემი-ჩვენი პრობლემა. თითქოს იმდენი რამის თქმა მინდა ახლა, რომ ვერ ვტევ სიტყვებში ამ ყველაფერს. მიჭირს ასოების აკრეფვა და ერთად ისე დაწყობა, რომ სრულად ჩამოვაყალიბო აზრი.<br />
მტკივა.<br />
მწყინს.<br />
ვეჭვიანობ.<br />
მაწუხებს.<br />
ვნატრობ.<br />
მიყვარს.<br />
მძულს.<br />
ვერ ვიტან.<br />
ვერ ვხარობ.<br />
თუ გინდათ თანმიმდევრობა აურიეთ, არც აქვს არსებითი მნიშვნელობა. ასოებიც შეცვალეთ.. მაინც არაფერი შეიცვლება. წაშალეთ!<br />
შემცვალეთ, მლანძღეთ, აზრზე მომიყვანთ!! ძნელია ყველაფერთან შეგუება.. თითქოს რომ გვგონია ყველაფერი შეგვიძლია,ყველაფერს შევძლებთ.. არადა, გამოუსწორებელი ნაძირლები ვართ ! ნუ მწყინს და ნუ მტკივა ის, რაც მართლაც უნდა მწყინდეს და მტკიოდეს. პატარა ბავშვივით ვარ.. იმხელა ყურადღებას ვითხოვ, რომ ვერც ვიღებ და შეუძლებელია ამის დაჯერება,რომ მორჩა, შენ ხარ შენთვის, იქნები შენთვის და არავინ სხვა..<br />
ავად ვარ, იმ ავადმყოფობით, რომელსაც მიჩვევა ჰქვია. რომელსაც ვერ ხვდებიან, რომ მჭირს. ვერ ხვდებიან,რომ ის.. ის პატარ-პატარა ჰაერზე მოსული სიტყვები გულს მტკენს... ვერ ხვდებიან,რომ მიყვარს სითბო,ყუადღება და ამგვარი ნაძირლობები. რა ნარკოტიკია, ღმერთმანი! ჩემს სულს იმდენი რამ ჰკიდია ტვირთად, რომ ახალზე და კარგზე ვეღარ რეაგირებს,ფიქრობს, მოქმედებს.. მგონია,რომ ათასი რამ ამძიმებს სულს,მაგრამ სულაც ერთია ათასი განშტოებით! დავრწმუნდი.<br />
მინდა ვიყო აზრი, აზრი რომელიც არ ცოხვრობს დედამიწაზე, არც დააბიჯებს, არც სუნთქავს და ლაპარაკობს.. უბრალოდ, ადამიანის გონებაში რომ გაიღვიძებს ხოლმე ისე,რომ სხვებისთვის მიწვდომელია,გაუგებარი... მინდა ვიყო აზრი, იდეა, რომელიც გავჩნდები მასში, წავიყვან.. გავიყოლებ.. ავიყოლიებ.. ჩემს ტალღაზე გადმოვრთავ და ჩემს მარიონეტად ვაქცევ მას..! რა არის ან ვინ არის არ ვიცი. ისევ ვიტყუები!<br />
ბოროტი ვარ.<br />
მაგრამ არ მაინტერესებს, არც მადარდებს, ან იყოს... მადარდებდეს...როგორც გინდათ!<br />
გულს მირევთ, სუნთქვას მიშლით, ვერ ვმოძრაობ, მაწუხებთ..<br />
<br />
</div>ana ananohttp://www.blogger.com/profile/05723851520126875894noreply@blogger.com0